Mydło dla nastolatków stało się zanikającą formą sztuki, być może dlatego, że młodsi widzowie nie oglądają już tradycyjnej telewizji linearnej, a krótkie sezony seriali przesyłanych strumieniowo nie nadają się do ciągłego, serializowanego opowiadania historii, które jest niezbędne do utrzymania wciągającego i uzależniająca narracja.
Nowoczesny serwis streamingowy prawdopodobnie nigdy nie wypuści serialu skupiającego się na związkach nastolatków, trwającego sześć sezonów i ponad 120 odcinków, ale to w porządku, ponieważ mój ulubiony tandetny dramat dla nastolatków właśnie w całości ukazał się w serwisie Netflix — a hit CW z początku XXI wieku „ Gossip Girl” sprawia, że nie można się powstrzymać od oglądania.
To niesprawiedliwe, że nazywam „Plotkarę” tandetą, nawet jeśli rozkoszuje się ona intymnymi zdradami i rzucającą się w oczy konsumpcją, ponieważ jest także jednym z najinteligentniej napisanych i rozegranych z największą wrażliwością seriali telewizyjnych swojej epoki. Ludzie mogą myśleć o serialu takim jak „Plotkara” jako o grzesznej przyjemności, ale nie ma powodu, aby czuć się winnym, że czerpanie przyjemności z tak sprytnych dialogów, dobrze narysowanych postaci i mistrzowsko zwariowanych zwrotów akcji.
„Plotkara” to błyszcząca, złośliwa rozkosz
Tytułowa bohaterka „Plotkara” to anonimowa (przynajmniej do niefortunnego ujawnienia się w ostatnim odcinku) blogerka, która kronikuje „skandaliczne życie elity Manhattanu” – przede wszystkim uczniów dwóch eleganckich szkół prywatnych na Upper East Side . Sama Gossip Girl, której podkłada głos Kristen Bell, jest złośliwa, małostkowa i zasadniczo nieomylna, a każdy odcinek opowiada z poczuciem wyniosłości, że ma do tego prawo. Jej niezachwiany, sardoniczny humor utrzymuje serial żywy nawet w cięższych, dramatycznych momentach.
Te momenty zwykle pojawiają się dzięki nieskończenie rotującym relacjom między głównymi bohaterami, szczególnie parą gwiazd. Na wpół zhańbiona bywalczyni towarzystwa Serena van der Woodsen (Blake Lively) w pierwszym odcinku wraca ze szkoły z internatem, spotykając w hotelowym lobby ponurego przyszłego pisarza Dana Humphreya (Penn Badgley) i od razu nawiązując więź.
W wyniku serii nieporozumień planują randkę, a ich epicka historia miłosna zaczyna się od jednej z najlepszych wymian dialogowych w całym serialu: „Naprawdę umówiłabyś się z jakimś facetem, którego nawet nie znasz?” – pyta Dane. „Nie możesz być gorszy od chłopaków, których znam” – odpowiada Serena.
Jednym z tych najgorszych facetów jest początkujący potentat biznesowy Chuck Bass (Ed Westwick), którego przedstawia się zasadniczo jako złoczyńcę, zanim staje się czymś w rodzaju seksownego antybohatera, w miarę jak jego więź z najlepszym wrogiem Sereny, Blairem Waldorfem (Leighton Meester), rośnie. Chuck i Blair wydają się być bardziej ekscytujący niż Dan i Serena, ponieważ są bardziej przebiegli, ale obie pary zrywają i spotykają się wielokrotnie w trakcie serialu, a wszystkie cztery postacie dopuszczają się nagannego zachowania o różnym stopniu nagany.
„Plotkara” charakteryzuje się bogatą i złożoną grupą postaci
Bohaterowie „Plotkara” są bogaci w obu znaczeniach tego słowa – prawie wszyscy są nieprzyzwoicie bogaci, ale są też fascynująco złożeni, ze zmiennymi lojalnościami i motywacjami, które mogą podążać za nakazami pisania wieczornych mydeł, ale także pozostają w dużej mierze wewnętrznie spójne. Bez względu na to, z iloma różnymi osobami śpią, w miarę przechodzenia ze szkoły średniej przez studia do dorosłości zachowują wrodzoną charyzmę i wrodzoną niepewność, z odrobiną dodatkowej dojrzałości po drodze.
W skład głównego zespołu wszystkich sześciu sezonów wchodzą także najlepszy przyjaciel Chucka, Nate Archibald (Chace Crawford), a także matka Sereny Lily (Kelly Rutherford) i tata Dana Rufus (Matthew Settle), których historie są równie soczyste i zawiłe jak te z serialu młodsze pokolenie. Jak każde dobre mydło, „Plotkara” ma także ogromną obsadę drugoplanowych postaci, a często pojawiają się w nim znane niegdyś i przyszłe twarze, takie jak Sebastian Stan, Hilary Duff i Michelle Trachtenberg.
Wielu głównych aktorów zrobiło karierę w filmach i innych programach telewizyjnych, ale Meester, który miał trudności ze znalezieniem godnego następcy, wyraźnie wyróżnia się przez cały czas trwania serialu. Blair Waldorf to jedna z najwspanialszych postaci telewizyjnych wszechczasów, a Meester hipnotyzuje ją od chwili, gdy po raz pierwszy pojawia się na ekranie w odcinku pilotażowym, otoczona swoimi sługusami i rządząca hierarchią w szkole średniej.
Często jest przebiegła i bezwzględna, ale jest też inteligentna i kulturalna, jak Dan odkrywa podczas ich radośnie nieprawdopodobnego romantycznego wątku w piątym sezonie. Jest najmodniejszą osobą w programie pełnym świadomych mody postaci z obsesją na punkcie stylu, ale nigdy nie sprawia wrażenia, jakby goniła za trendami lub starała się zbyt mocno. Potrafi być zdeterminowana w dążeniu do tego, czego chce, ale jest też bezbronna i otwarta, a kiedy po raz pierwszy w drugim sezonie wyznaje Chuckowi swoją miłość, jest to szczere i szczere.
„Plotkara” jest absurdalna w najlepszym tego słowa znaczeniu
Choć emocjonalnie poruszający, „Plotkara” ostatecznie opowiada o rosnącej absurdalności fabuły, która obejmuje oszustów, tajemniczych krewnych i co najmniej jedną postać, która wydaje się powracać z martwych. Serena ma romans z kongresmenem. Blair poślubia prawdziwego księcia. Dan jakimś cudem udaje się opublikować swoją pracę w „New Yorkerze” i ma też trójkąt. Spektakl jest świadomy swojej głupoty, nie poniżając widza.
Jeśli jest to rodzaj serialu, który już nie jest tworzony (dwusezonowy Maksymalny restart ma swoje uroki, ale nie jest taki sam), to mamy szczęście, że można go teraz tak łatwo obejrzeć, w całej jego absurdalnej okazałości.
Oglądaj „Plotkara” już teraz Netflixa.
