Kate Middleton zyskała reputację osoby dobrze zaznajomionej ze wszystkimi tradycjami królewskimi, a nawet niektórymi niepisanymi zasadami.
Księżna Walii najwyraźniej wcześnie ustanowiła standardy, pozwalając Pałacowi wpłynąć na bardzo ważną decyzję w ramach jednego z najbardziej pamiętnych wydarzeń zmieniających życie.
Kate, która poślubiła księcia Williama w 2011 roku podczas wielkiego królewskiego ślubu w Opactwie Westminsterskim, zdecydowała, że jej główna suknia ślubna, zaprojektowana przez Sarah Burton dla Alexandra McQueena, stanie się częścią „większego planu”, zdaniem ekspertki od stylu Mirandy Holder.
Pałac oświadczył wówczas, że zdecydował się używać tego znaku „ze względu na piękno swojego rzemiosła oraz szacunek dla tradycyjnego rzemiosła i technicznej konstrukcji odzieży”. Za suknię ślubną zapłacili jednak rodzice Kate.
Ekspert zauważył, że członkowie rodziny królewskiej często mają być częścią większego planu. Podkreśliła, że pierwsza suknia ślubna to „formalność, pamiątka rodzinna, oświadczenie polityczne lub część większej machiny PR, która ją otacza”.
Jednak druga suknia ślubna pozwoliła Kate na pewną swobodę „w pełni wyrazić”, nawet jeśli pojawiła się przed mniejszą, 300-osobową publicznością.
Ponadto, zgodnie z projektem Alexandra McQueena, Kate zdecydowała się na „prostą i słodką” suknię wieczorową, dodając „bardzo ładny” kardigan.
„Posiadanie drugiej opcji pozwala rumianym pannom młodym na chwilę w pełni wyrazić, kim naprawdę są, jak chcą wyglądać – i, co ważniejsze, czuć się – gdy już zakończą się początkowe formalności ceremonii i oficjalne zdjęcia” – powiedział Holder. Ekspresowa Wielka Brytania.
Wyjaśniła dalej, że podczas drugiego spojrzenia na afterparty Kate „zmniejszyła wielkość i straciła swój ogromny tren”.
